یــــــــادکـــــــــردی از ســـــــادات هفــــــــــت شهیــــــــــدان

در بخش مرکزی شهرستان مسجدسلیمان، دهستان جهانگیری در روستای هفت شهیدان در 25 کیلومتری غرب مسجدسلیمان در کنار جاده لالی ،بقعه ای وجود دارد که مزار هفت تن از سادات بزرگوار شامل پنج مرد و دو زن در آن قرار دارد.به همین علت نام روستا را هفت شهیدان گذاشته اند. مطابق مستندات تاریخی این هفت مزار متعلق به هفت تن از بزرگان سادات است که به احتمال قوی در فاصله 400 تا 600 سال پیش به شهادت رسیده یا به مرگ طبیعی از دنیا رفته اند.بنا بر برخی روایات اسامی این هفت بزرگوار چنین است :
1- سید عبدالله 2- سید عزالدین 3- سید شرف الدین 4- سید شهاب الدین 5- سید نورالدین 6- سیده بی بی حلیمه 7- سیده بی بی نرگس
ساکنان روستا نیز عمدتا از سادات هستند که از نسل امام موسی کاظم می باشند. این گروه از سادات که به “سادات تلغر” نیز معروف هستند به نظر می رسد از اولاد امامزاده عبدالله هستند زیرا در کتاب تذکره شوشتر در ذکر نسب سید محمد مهدی از اکابر سادات چنین آمده است :” سید مهدی بن سید محسن بن تاج الدین شاه محمد بن سید نعمت الله بن سید شاه محمد بن سید فخرالدین بن سید محمد بن سید محسن بن سید تاج الدین علی بن سید شمس الدین بن محمد بن سید فخرالدین علی بن سید قطب الدین عبدالله بن سید نصیرالدین احمد بن سید عزالدین داود بن سید رکن الدین خداداد بن سید شهاب الدین محمد بن سید صدرالدین علی بن سید شهاب الدین احمد بن سید عبدالله بن موسی الکاظم(جزایری 1384 :54 ).
با استناد به مطلب مندرج در کتاب تذکره شوشتر،سادات هفت شهیدان از قرون 7 و8 در منطقه حضور داشته اند.سر سلسله سادات شخصی بوده به نام سید احمد معروف به شیخ تلغر که از نجف اشرف به شوشتر مهاجرت کرده و اراضی و املاک عقیلی و نزدیک به آن از جمله اراضی هفت شهیدان را خریداری نمود و از آن زمان ایشان و بازماندگانش نسل به نسل در این منطقه سکونت داشته اند.
در این کتاب آمده است :” سید احمد ملقب به شیخ تلغر از نجف اشرف به شوشتر آمد و اراضی عقیلی را از مالکان شرعی آنها خریداری نمود و به موجب صریح الاملاک سادات مرعشی بعضی اراضی مزبور را اولاد و احفاد مشارالیه به مردم استکی و بدیل (بلیل) و غیرهم فروخته بودند و بعضی دیگر در تصرف ایشان باقی ماند تا آنکه در سال نهصد واند میراسدالله صدر همگی را از مشارالیه خریداری به خود منتقل ساخت و چیزی که در تصرف تلغر باقی مانده است همین محل است که الحال به گوشه تلغر معروف است و هفت تن از اکابر این سلسله در آنجا مدفون اند و آنچه از بعضی آثار قدیمه و پروانجات سلاطین سلف معلوم می شود آن است که سرکار موقوفات و رقبات بسیار بود که همگی برایشان معاف و مسلم بود و تولیت آنها دست به دست بدون مزاحم به ایشان تعلق داشت و خدمه و زارعین آن محال از طایفه شالو و مالو و سایر طوایف بودند که الحال در محل دیناران فی مابین کوه گلویه و بختیاری سکنی دارند و اخلاف ایشان تا حالا طوق ارادت این سلسله علیه ،زینت رقبه احوال خود می شمارند و همه سال که سادات به عنوان سرکشی وارد خانه های ایشان می شوند و هر یک به قدر وسع و استطاعت از خالصه خود چیزی به رسم هدیه به سرکار ایشان می رساند و با وجود کثرت حوادث و فتنه ها که در همه اوضاع به ظهور رسیده در استمراراین وظیفه به هیچ وجه خللی رو نداده است (جزایری شوشتری 1384 :40 -39 ).
بر اساس سندی که در نزد سادات موجود است، شرح موقوفات و مزارع به سال 726 هجری قمری در آن مکتوب و به تولیت سادات تاکید گردیده است. این سند در سال 925 قمری پس از تایید مقام صدر خاصه،توسط شاه تهماسب صفوی مورد تایید قرار گرفته است .
سادات هفت شهیدان که چند صد سال تولیت موقوفات و مزارع همجوار امامزاده را در اختیار داشتند امروز عمدتا در روستای هفت شهیدان و شهرهای اهواز،شوشتر و مسجدسلیمان سکنی دارند و جمعیتی بالغ بر 500 خانوار را به خود اختصاص می دهند و به چهار اولاد تقسیم می شوند: الف- اولاد سید رحیم ب- اولاد سید عبدالله ج- اولاد سید نعمت د- اولاد سید علی.
این گروه از سادات شریف النسب،بسیار مورد احترام طوایف شالو،مالو،بابا احمدی،منجزی،کهیش و … هستند به ویژه اعضای طایفه شالو خود را مرید و اصطلاحا “ورداشته” امامزاده هفت شهیدان می دانند.گویا به هنگام ورود جد سادات ،طایفه شالو به گرمی از وی استقبال نموده و دختر یکی از بزرگان شالو به عقد سید احمد یا یکی از فرزندان ایشان درآمده و از آن زمان میان طایفه شالو و سادات رابطه بسیار صمیمانه نزدیک و مراد و مریدی برقرار بوده است .به گونه ای که به علت انس و الفت یک گروه از این طایفه با سادات،آن گروه به نام “همدمی” شهرت پیدا کردند که در حال حاضر یک تیره از طایفه شالو است.