به یاد مادربزرگم

چهل و پنج روز گذشت و من همچنان خیره به نوشته ی روی مزارت که شاید چشمانم خطا کرده باشند

بی شک کسی را از دست دادم که الگوی محبت بود برایم.
مادربزرگم!
مادرجون نازنینم همچنان در شوکم. از دست دادنت انقدر ناگهانی بود که هنوز با خود کنار نیامدم. چند روزی ست که دلم هوایت
میکند چندین بار خط زدم و از نو نوشتم و دوباره خط زدم. فکر نمیکردم قلمی توانایی ابراز احساساتم را داشته باشد ولی مینویسم
برایت.
مادرجون عزیزم دلم تنگ است به شیطنت های بچگیم در خانه ات. خانه ای که پر از امید و روشنی و خوشی بود. خانه ای که
هروقت قصد ترکش را داشتم تا مدت ها غمگین بودم. چقدر زیبا یادم دادی مهربانی را و چه زیبا محبت میکردی.
زنی را از دست دادیم که مظهر مهربانی و از خودگذشتگی بود. یادم نمیاید زمانی به خاطر خودش دل کسی را رنجانده باشد. یادم
نمیاید از کسی در فامیل بد گفته باشد یا بد خواسته باشد. زنی به روشنایی آب. زلال زلال. ازت مچکرم که دوستم داشتی و دوست
داشتن را به من آموختی به شیوه ی زیبای خودت. حسرت در دلم ماند که بیشتر در کنارم باشی . حسرت بر دلم ماند که چیزهایی را
ازت نپرسیدم و هربار میگفتم دفعه ی بعد و افسوس و صد افسوس که نیامد روز دیدار.
دنیا مهربانیت را برای همیشه کم خواهد داشت.
دلم تا ابد برایت تنگ است و میدانم یادت تا ابد در قلبم و در ذهنم جاودان خواهد بود.
قصه ی گذشته های خوب من
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن
حالا باید سر رو شونم بذارم
تا قیامت اشک حسرت ببارم

سیده شهرزاد قیری زاده

۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۹