با درود و تبریک نوروز باستانی
استادی پرسید:
چرا وقتی عصبانی هستیم داد میزنیم؟
یکی از دانشجویان گفت:
چون در آن لحظه خونسردیمان را از دست میدهیم.
استاد گفت: این درست اما چرا با وجودی که طرف مقابل کنارمان است داد میزنیم؟
بعد از بحث های فراوان سرانجام استاد چنین توضیح داد: هنگامی که دو نفر از یکدیگر عصبانی هستند قلب هایشان از یکدیگر فاصله میگیرد. برای جبران این فاصله مجبورند داد بزنند. هرچه عصبانیت بیشتر فاصله بیشتر است و آنها باید صدایشان را بلندتر کنند.
سپس استاد پرسید: هنگامی که دو نفر عاشق همدیگرند چه اتفاقی می افتد؟
آنها به آرامی باهم صحبت میکنند. چرا؟ چون قلبهایشان خیلی به هم نزدیک است و هنگامی که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد حتی حرف معمولی با هم نمیزنند و فقط در گوش هم نجوا میکنند و عشقشان همچنان بیشتر میشود. سرانجام حتی نجوا هم نمی کنند و فقط یکدیگر را نگاه می کنند.
این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست. چون خدا حرف نمی زند اما همیشه صدایش را در همه وجودت حس میکنی. ایجاست که بین انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست و میتوانی در اوج همه شلوغی ها بدون اینکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی .
خدایی باشید و عاشق
سید محمد ریاضی پور
به به چقدر زيبا و اموزنده
ممنون اقا محمد
مطلب بسیار آموزنده ای بود دایی ممد لذت بردم
بسیار متن جالبی احسنت اسید محمد واقعیتی قابل لمس بود افرین
من به اين مطلب ايمان كامل دارم. دقيقا زوجي كه سالهاي سال در كنار هم با تمامي پستي و بلندي ها ، شكستها و پيروزي ها با عشق به هم زندگي كرده اند. با نگاه به هم بيشتر صحبت مي كنند تا كلام. فكرهاي دروني را از نگاه به هم ميخوانند. بسيار جالب بود.