یکی از بهترین
و زیبنده ترین رسوم ما ایرانیان که اسلام نیز بر آن صحه گذاشته ، لزوم و ضرورت دید و بازدید از نزدیکان و دوستان و آشنایان و فامیل و همسایگان است. نه تنها آداب و رسوم و فرهنگ غنی ایرانی که از قدیم الایام این صفت شایسته را در جامعه به ودیعه گذاشته است، که امروزه علوم انسان شناسی و روانشناسی اجتماع نیز بر خواص با ارزش آن بر روح و روان انسانها تاکید می ورزد.
انسان بطور کلی موجودی اجتماعی است که در تنهائی به ورطه هلاکت میرسد. اگر چه سایر موجودات زنده و حیوانات نیز به صورت اجتماعی و گروهی زندگی می کنند، اما نوع روابط تکامل یافته و ارزنده آن در بین انسانها رواج دارد و سایرین بر مبنای غریزه به آن عمل می کنند.
در اولین لحظه تولد یک نوزاد برای بقای خود به مادر که اولین رابطه انسانی است نیاز پیدا می کند، و جالب اینجاست که خداوند نوزاد انسان را به مدت طولانی تری نسبت به سایر موجودات زنده به مادر وابسته ساخته است تا با رشد احساس و عواطف خود ضرورت اجتماعی بودن را درک کند. در حیوانات این صفت در بدو تولد به صورت غریزی وجود دارد.
همه صفات برجسته و مفید منجر به ادامه سلامت زندگی انسان، از قبیل فرهنگ، آداب و رسوم، تعلیم و تربیت، اخلاق، باورها و عقاید همچنین کیفیت روابط انسانی، کلا به خاطر اجتماعی بودن او است و تعبیر و تفصیل این مسائل مهم اجتماعی منوط به وضعیت نوع روابط در جامعه و تکامل آن می باشد. از زمانی که انسان فهمید که همنوع او نیز به نیازهای مشابه برای ادامه زندگی وابسته است، در نتیجه به رعایت حق و حقوق دیگران اعتقاد پیدا کرده و ملزم به اجرای آن گردید، چه در غیر این صورت حقوق وی نیز متقابلا پایمال می شد. اگر چه نوع روابط انسانی بر اثر مرور زمان و رشد سلیقه ها و نیازها و شرایط زندگی، تکامل پیدا کرده و به شکل امروزی در آمده است، اما در هر دوره ای از مراحل تکامل اجتماعی ، نوع روابط انسانها متغیر بوده، درک و پذیرش بعضی از روابط اجتماعی در ادوار گذشته برای انسان امروز بسیار دشوار و غیر قابل باور است. روزگاری که خشونت و خوی نیمه حیوانی در روابط انسانها حاکم بوده و آنها برای امرار معاش با یکدیگر در جنگ و جدال بوده اند. امروز اگر نوع آن تغییر کرده و زور و بازو و اسلحه مبدل به دوز و کلک و هزاران ترفند غیر مسلح از انواع فریبکاری و تضییق حقوق دیگران آن هم به طریق قانونی از کسی سر میزند، مع الوصف صرفنظر از اهداف آن هنوز هم از ضرورت روابط انسانها و صد البته از نوع مفید و سالم آن حکایت میکند.
آفریدگار مهربان اگر ارگانیزم و موجودیت فیزیکی ما را بر مبنای یک قانون ثابت و منظم و لایتغییر آفریده، اما روابط انسانی ما را بر اساس یک حکمت ویژه به خودمان واگذار نموده ، تا هر قوم و گروهی بر مبنای ادراک و توانمندی فکری
خویش به بهترین نوع آن نایل گردیده و برای مساعدت بیشتر، حتی پیامبرانی را با راهنمائی های الهی مبعوث فرموده
است تا راه را از چاه به ما بشناسانند. یکی از توصیه های موکد پیامبر عظیم الشان اسلام، همانا صله رحم و ضرورت دید و بازدید بوده و سفارش بسیار بر آن شده است.
تاثیر فوق العاده ای که این صفت شایسته بر روح و ذهن انسان بر جای میگذارد و الزام آن به گونه ای است که فقدان آن حتی از نظر علمی نیز نوعی بیماری روانی قلمداد می گردد. زیرا که انزوا طلبی و جدائی از دیگران روح و روان انسان را به نخوت و اضمحلال می کشاند.
شرایط جوامع امروزی به علت مشغله های فکری و ایجاد ابعاد زمان و مکان که روابط و دیدار ها را به حداقل رسانده و انسانها به صورت اجتناب نا پذیری ناچارند از همدیگر فاصله بگیرند، زمینه را برای انزوا طلبی و بیگانه گی از هم فراهم نموده و متاسفانه الگوهای با ارزش دینی و فرهنگ ملی ما را کم رنگ، دامنه حریم های شخصی را وسعت بخشیده، نوع ملایم بیماری روحی روانی به تدریج در روح ما شیوع پیدا کرده، بنحوی که بندرت بوجود آن پی میبریم.
وقتی انسان میتواند با اقدامی ساده و عملی، مسمومیت این بیماری را بحداقل برساند، براستی چرا از آن دریغ ورزد.
امروزه با ابداع وسایل مختلف ارتباطی از قبیل تلفن، پیامک، پست الکترونیکی و غیره که انسانها را بدون مرز و رادعی با هم مرتبط میسازد، کافیست تا با ارسال پیامی محبت آمیز و احوالپرسی ای ساده از کسی که سالهاست ارتباطی با وی نداشته اید، یکبار برای همیشه چراغ این اقدام با ارزش را در تاریکخانه قلبتان روشن کنید. آشنایان و اقوام مسن و سالخورده اولویت دارند از آنها شروع کنید که تشنه محبت و قدردان آن هستند و طنین مهر و محبت صوت و پیام شما قلبشان را سرشار از امید و نشاط میسازد. جالب اینجاست که بازتاب شوق و شادابی دل کسی قبل از همه، روح و احساس خود ما را جلا می بخشد و بدین ترتیب از گزند بیماری نخوت و انزوا و کدورت دل مصون خواهیم بود.
جدائی ها بهر دلیلی که بوده چه بر اثر کدورت قبلی یا اختلاف ایده و نظر در حتی معتقدات مهم زندگی یا مشغله های بیشمار روزگار، هر چه که هست اما همه ما بهر تقدیر از جنبه انسانی، مخلوق خالقی مهربان و وارث آئینی الهی هستیم که پیام آور آن حضرت محمد(ص) صلح و محبت را توصیه می فرمود، و در اولین ملاقات هرگز از آئین و مذهب کسی نم یپرسید و همین جذبه اولیه بود که شیفته گان عاشق را پروانه وار بخود جذب میکرد.
اظهار محبت و علاقه اگر چه در ابتدا بدلیل گذشت زمان برایمان سخت یا بصورت عادتی نا پسند در آمده، اما با اولین ابراز علاقه، چنان لذت خواهید برد که براحتی آنرا فراموش نخواهید کرد.. بعبارتی دیگر اگر چه تنهائی انسان بعمق یک دریاست، اما برای پر کردن آن فقط چند جرعه محبت کافیست.
از همین امروز هم میتوان شروع کرد و اگر نکته سنج باشید مناسبت های ملی مذهبی را بهانه کرده، تلفن را بردارید علاقه تان را با یک احوالپرسی ساده فعال نموده، نتیجه روحی روانی آنرا در خود مشاهده کنید.
بخاطر داشته باشید که اهمال در این صفت ملی مذهبی با ارزش ما که فرهنگ مدرن امروزی آنرا در بوته فراموشی مدفون
کرده است، مثال همان تزریق مقدار سم روزانه در غذای روح و روان ماست که منجر به بیماری های متعدد روانی خواهد شد.
سعدی جان کلام را در شعر زیر ادا فرموده است :
چو رنج بر نتوانی گرفتن از رنجور قدم ز رفتن و پرسیدنش دریغ مدار
هزار شربت شیرین و میوه مشموم چنان مفید نباشد که بوی صحبت یار
ایزد مهربان پشت و پناهتان:
ارادتمند سید محمد علی بهروزی
حقیقتا موضوع جالب ومهمی را متذکر شدید . من بنوبه خود خیلی از دیدن فامیل و آشنایان مسرور میشوم، انرژی ونیروی مثبتی که از این حالت در من بوجود می آید قابل وصف نیست . امید که کوتاهی در این مورد را به بهانه راه دور ، کنار گذاشته وتا فرصت هست به هم سر بزنیم واز حال همدیگر باخبر شویم . با تشکر از برادر بزرگوارم.