«به کرسی نشاندن حرف»
( هرگاه کسی در اثبات نظر خود پای فشاری کند و سرانجام آن را به دیگری بقبولاند و یا تحمیل نماید، می گویند : سرانجام حرفش را به کرسی نشاند )
رسم خواستگاری و بله بران در گذشته ایجاب می کرد که پس از آن که میان خانواده های عروس و داماد درباره ی مهریه و دیگر خرج های ازدواج توافق به دست می آمد و پیشنهاد های پدر و مادر عروس سرانجام مورد پذیرش خانواده ی داماد قرار می گرفت و قباله ی عقد نیز نوشته می شد، آن گاه عروس را بزک کرده بر یک کرسی که در آن زمان جای نشستن مهتران و بزرگان بود، می نشاندند ( در آن زمان از مبل و صندلی خبری نبود و کهتران نیز بر چهارپایه می نشستند) و او را در برابر تماشای دوشیزگان و بانوان محله و آبادی قرار می دادند.
نشستن عروس بر کرسی و نمایش او برای اهالی محل این معنی را داشت که پس خانواده ی عروس درخواست های خود را به خانواده ی داماد قبولانده و یا تحمیل نموده است که اکنون عروس خود را بر کرسی نشانده است. از این رو این اصطلاح اندک اندک دامنه ی معنایی گسترده تری یافت و مجازن در مورد قبولاندن حرف و عقیده به کار رفت.
علی فوآد ریاضی پور
تیرماه 1394
علی جان خیلی جالب بود پی بردن به مفهوم اصطلاعات عامیانه ضمن آگاهی بیشتر از کم و کیف بوجود آمدن آنها نشان از سابقه فرهنگی و معتقدات یک ملت است که خدا را شکر فرهنگ ما از این بابت غنی و پربار است . جالب بود دستت درد نکند.
چه جالب بود داداش علی . دستت درد نکنه
این موضوعات بسیار جالب و آموزنده هستند و خود بار تاریخی دارند و زوایای فرهنگی را نشان می دهد.