بر گرفته از کتاب ارزشمند (آئینه درون نما) تالیف زنده یاد دائی نورالدین محمودیان در سال ۱۳۶۶
عصبی بودن بمفهوم روانشناسی عبارت است از آشفتگی درون آدمی یا نارسائی ها و نابسامانی های روانی . بذر عصبیت از دوران اولیه کودکی تا سن پنج سالگی یا به اعتباری هفت سالگی (بسته به شدت و ضعف عوامل عصبی زا) در وجود عاطفی آدمی کشت میشود و پس از آن تا سنین بلوغ بارور میگردد و همزمان با رشد جسمی آن نیز تثبیت میشود. علت آن است که رشد فکری فرد عصبی در همان دوران تکوین عصبیت متوقف شده و پا به پای رشد جسمی پیش نمیرود. عبارت آشنای (عدم رشد فکری و بلوغ عاطفی) که غالبأ در متون روانشناسی در مورد شخصیت عصبی بکار میرود مبین همین خصیصه است.
بنابراین عدم رشد فکری و بلوغ عاطفی اساس عصبیت و نابسامانی های روانی است.نابسامانی ها نیز معلول تضادها و کشاکش عاطفی و اینها نیز بنوبه خود معلول سوء تربیت و آموزش و پرورش غلط در دوران اولیه زندگی و آموزش پرورش نابهنجار معلول جنبه های نا معقول و نا بهنجار فرهنگ حاکم بر هر جامعه ای و همه اینها که ترس و تشویش و اضطراب و بیماری های روان تنی را نیز شامل میشود معلول وجدان های دیکتاتور ساخته و پرداخته فرهنگ های مغایر با قوانین و سنت های طبیعت میباشند توجه کنیم که این معلول ها علت هودیگر میشوند. یعنی همین که عارضه عصبیت در وجودی مستقر گردید دور تسلسل فساد به ترتیبی که ذکر شد در وجود شخص عصبی بکار میافتد و بدون وقفه در هر شرایطی به فعالیت خود ادامه میدهد.در نتیجه موجب فزونی بیماری میگردد. از آنجا که هر موجود انسانی در خلقت چه جسمانی چه نفسانی دنیای مخصوص بخود دارد و در همه چیز منحصر بخودش میباشد بطوری که هیچکس به هیچ وجه نمیتواند دیگری باشد لذا عصبیت آثار و عوارض سوء خود را در هر شخصی متناسب با اوضاع و احوال خاص همان شخص به منصه ظهور و بروز میرساند. دقیقأ همانطور که میکروب ها بمحض نفوذ در بدن نقاط ضعف را اشغال میکنند و همانجا را مرکز عملیات خرابکارانه خود قرار میدهند انگلهای روانی نیز بمحض استقرار در وجود قبل از هر چیز نقاط آسیب پذیر مغز را آلوده میکنند. و از آنجا سایر نقاط ضعیف بخصوص مراکز عصبی را بتدریج مسموم و مختل میسازند. منظور از ذکر کلمه مسموم در این جا یک بیان سمبولیک نیست بلکه واقعأ استرس ها و کشمکش ها و ترس و تشویش و اضطراب دائم در شرایط عصبیت بعلت ایجاد اختلال در توازن کار غدد مترشحه موجب ایجاد شم در بدن و مسمومیت بدن میگردد. ظهور و بروز نوع ضایعات جسمی یا بیماری های روان تنی در افراد عصبی بسته باین است که کدام قسمت از بدن ضعیف و آسیب پذیر می باشد.
فرق شیوه درمان و مبارزه با میکروب های مولد بیماری عفونی و انگل های روانی مولد بیماری های جسمی و حالت های نا هنجار نفسانی در اینست که میکروبها را میتوان با آنتی بیوتیک و وسایل میکروب کش از بین برد و تن را از وجودشان مصفا ساخت لیکن آلام جسمی ناشی از تاثیر انگل های روانی را نمیتوان با داروها و آنتی بیوتیک های شیمیائی (یا طبیعی) از بین برد. مثلأ دل درد ناشی از ثقل یا انگل های روده و دل درد ناشی از فشار عصبی هر دو دل درد هستند اما این کجا و آن کجا. اولی با یک مسهل و داروی معمولی درمان میشود و شخص از شرش رهائی می یابد ولی دومی هیهات.
هیچ گنج بی پایانی بهتر از عصبیت نمیتوانست برای دکتر و داروساز در حهان امروز منبع خیر و برکت باشد.
ارسالی از سید محمد بهروزی
مهرماه ۱٣٩۶
یادش گرامی دایی هم از ان مردان پیشرویی است که از دایره بسته فامیل خود را رهانید و با امدنش به تهران منشا خیری برای خود و دیگران شد..سخت کوشی و تفاوت افکار و کردارش با دیگر همسالان براستی او را شاخص و قابل احترام می نماید..روانش شاد و یادش هماره با ماست…
تشکر از بهروزی و سپاس و احترام به بزرگ مرد فامیل قیری دایی محمودیان عزیز.
بیشتر از هرچیز سلسله علل ایجاد عصبیت برای من جالب بود که در انتها به اذهان دیکتاتور برمی گشت .
دیکتاتوری چه در بعد فردی و چه در بعد اجتماعی و . . . همواره یکی از علتهای بیچارگی و بدبختی حوامع و افراد بوده و هست و متاسفانه هنوز در اذهان و جامعه بوفور و با قدرت ادامه دارد و سموم خود را به پیکر جامعه و افراد تزریق میکند .
با آرزوی سلامتی و سربلندی زن دایی و فرزندان برومند دایی محمودیان .
درود به بهروزی که یاد دایی محمودیان را زنده کرد.
بسیار جالب و آموزنده بود .یاد دایی محمودیان عزیز بخیر و روحشون قرین رحمت ،که همیشه جاشون تو فامیل خالیه .
روح عمو‌محمودیان شاد باد . امان از غضب و‌عصبانیت که خوره روح آدمی ست . انرژی غضب روح لطیف آدمی را خیلی راحت از بین میبره .