ضمن تبریک روز معلم به عزیزان فرهنگی سادات قیری ،
متن پیوست نشانگر تاثیر عمیق رفتار معلمی در گذشته دور بر روی دانش آموز فقیری است که توانست راه رستگاری را به او نشان دهد . چنانکه وی اکنون فردی مفید برای جامعه است و با شخصیت و منش والایی بقول خودش سلسله عدالت خواهی و آگاهی بخشی را ادامه میدهد
سید علی فواد ریاضی پور
اردیبهشت 1395
ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﻋﺰﻳﺰﻡ, ﺁﻗﺎﻱ اﻣﻴﻦاﻓﺸﺎﺭ ﮔﺮاﻣﻲ! ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﻭﺩﻭﺳﺎﻝ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﻜﻲ ﻭﺩﺭﺳﺘﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ اﻧﺪاﺯﺩ ﻭﻳﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻧﻴﻜﻲ, ﺩﺭﺳﺘﻲ, اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻭﺷﺮﻑ, ﻫﺪاﻳﺖ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﭘﻨﺠﺎﻩﻭﭼﻬﺎ ر ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻲ ﺑﺮﻡ. ﺩﺭ ﻃﻮﻝ اﻳﻦ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺮ ﻓﺮاﺯ و ﻧﺸﻴﺐ, ﻫﻤﻮاﺭﻩ ﻗﺪﺭ ﭼﻬﺎﺭ اﻧﺴﺎﻥ اﺛﺮﮔﺬاﺭ, ﺗﻮﺷﻪ ﺩاﻧﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ اﺳﺖ, ﭘﺪﺭﻭﻣﺎﺩﺭ ﺭﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪﻩاﻡ, ﺷﻤﺎ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺩﻟﺴﻮ ﺯﻡ ﻭﻳﻚ ﺩﻭﺳﺖ ﺩاﻧﺎ ﻭﺭاﻫﺒﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮﻡ.
ﭼﻬﻞﻭﺩﻭﺳﺎﻝ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭا ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩاﻡ (ﺩﺭﺫﻫﻦﻭﺟﺎﻧﻢ) ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭا ﺑﻮﺳﻴﺪﻩاﻡ, ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻢ ﺩﺭاﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﻌﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻩ و ﺯﻧﺪ ﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ. ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮﻳﺶ, اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻱ ﺁﻥ ﺩاﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﺧﺮﺩ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺩﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﻌﺪ ي ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺮج
ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ, از اﺭﺯﺷﻲ اﺳﻂﻮﺭﻩاﻱ ﺑﺮ ﺧﻮﺭ ﺩاﺭﻳﺪ, ﻗﺮﻳﺐ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﻫﺮ اﻫﻞ ﺷﻴﺮاﺯﻱ ﺩﻳﺪﻩاﻡ, ﺳﺮاغ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻡ ﺷﻤﺎﺭا ﻭﺑﺎﺯﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻛﻪ اﻭﺭا ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ, ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺷﻴﺮاﺯ ﺁﻣﺪﻡ, ﺻﺪﻫﺎ ﺗﻠﻔﻦ, ﺩﻩ ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ اﺯ ﺁﺷﻨﺎ ﺗﺎﺁﻣﻮﺯﺵ و ﭘﺮﻭﺭﺵ, ﺑﺎﺯﺷﻤﺎ ﺭاﻧﻴﺎﻓﺘﻢ, ﻣﻦ ﺷﺸﻢ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ, ﻭﺷﻤﺎ ﻣﻮﺳﻢ ﻭﺩاﻉ ﻭﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺮاﺯ, ﮔﻔﺘﻲ اﮔﺮﺭﻭﺯﻱ ﺑﻪ ﺷﻴﺮاﺯ ﺁﻣﺪﻱ, ﺑﻴﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﺯﻧﺪ, ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺩﻫﻨﺎﺩﻱ, ﻣﻐﺎﺯﻩ و ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩﺑﭽﻪ, ﺩﺭﺳﻪ مرحله ﺁﻣﺪ م, اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭا ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ, ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ((ﻣﺠﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﻓﺮﻭﺵﺭاﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ)
ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩﺑﻮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺗﻐﻴﺮ
ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺩاﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ. ﺑﻪ ﺫﻫﻨﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮﺩﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪﻭﺑﻲ اﻃﻼع ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺖ ﻭﺣﻤﺎﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺩﻳﻮاﺭﻱ ((ﻧﺎﻗﻮﺱ)) ﺭاﻳﻚ ﺗﻨﻪ تهیه ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﺁﻗﺎﻱ ﺷﺎﻫﺮﺧﻲ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺪﺭﺳﻪ و ﺁﻗﺎﻱ ﻋﻔﻴﻔﻲ ﻧﺎﻇﻢ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺱ ﻭﻣﺸﻘﻢ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ, ﺷﻤﺎﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻭﻫﺮﺑﺎﺭ ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎﺱ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺩاﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻣﺎﻣﻪ ﺭاﻣﻬﻴﺎ ﻛﻨﻢ. ﺷﻤﺎاﺯﺳﺮ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻳﺪ, ﺳﺎﻝ ﭘﻨﺠﻢ ﻭﺷﺸﻢ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ, ﻫﺮﺩﻭﺳﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﻚ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﺗﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ, ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﺮاﺩﺭﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﺒﺎ ر ﺩﺭﺳﻮﺯ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﻴﺪﻱ :((ﺑﺎﻳﻚ ﺗﺎﭘﻴﺮاﻫﻦ, ﺳﺮﺩﺕ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺳﻴﺪﻛﻮﭼﻠﻮ))
ﮔﻔﺘﻢ :((ﻋﺎﺩﺕ ﺩاﺭﻳﻢ!))ﻫﻤﻜﻼ س ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﻡ ((ﺧﺪاﺩاﺩﻱ)) ﻣﺒﺼﺮﻣﺎﺑﻮﺩ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻢ ((ﻣﺮاﺩ ﺻﺎﻟﺤﻲ)) ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺧﻮﻥ اﻭﺭاﻛﺸﺖ ﻣﻦ اﺯﺳﺮﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﺪاﻭﻡ ﺭﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻡ, ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﻣﺮاﺩﺑﻤﻴﺮﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻚ ﻗﺮﺹ ((ﻛﺮﻳﺴﻴﺪ ﻳﻦ ﺩﻱ)) ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ ﺁﺭاﻣﻢ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭﻧﻤﻲ ﺩاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻮاﺩﻣﺨﺪﺭ ﺩاﺭﺩ ﻭﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﺮﺹ ﻣﻌﺘﺎﺩﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ, ﭘﺪﺭﻭﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻌﻨﻲ اﻋﺘﻴﺎﺩ ﺭاﺩﺭﻙ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻧﺪ, اﻣﺎﺳﺮاﻧﺠﺎﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﻴﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻜﻨﺠﻪاﻱ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎﻭﺭ
ﺁﻥ ﻗﺮﺹ ﻓﺮﻳﺐ ﻛﺎﺭ ﺭاﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬا ﺷﺘﻢ, اﻣﺎﺳﺮﺩﺭﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ
ﻣﻦ ﺩﺭﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻛﻪ (ﺗﻐﺬﻳﻪ ﺭا ﻳﮕﺎﻥ) ﻣﻲ ﺩاﺩﻧﺪﻣﻦ ﺑﻴﺴﻜﻮ ﻳﺖ ﻳﺎﺳﻴﺐ ﻭﭘﺮﺗﻘﺎﻝ ﺭا ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﻂﺮي ﻭﺧﻮﺷﻲ ﺩاﺷﺖ ﺁﻥ ﺗﻐﺬﻳﻪ :(ﺑﻴﺴﻜﻮﻳﺖ ﻣﺎﺩﺭ) ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﻃﻌﻢ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻡ, اﻣﺎﺗﻐﺬﻳﻪ ﺭاﺑﺮاﻱ ﺩﻭﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮ ﭼﻜﺘﺮﻡ ﺳﻜﻴﻨﻪ و ﻣﻨﻴﮋﻩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﻟﺬﺕ ﺩﻳﺪن ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﻱ ﻣﻦ ﻋﻴﻦ
ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻂﻠﻖ ﺑﻮﺩ.ﻣﻦاﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺭااﺯ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ. ﺷﻤﺎﺭﻭﺡ
ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺭاﺩﺭﻣﻦ ﺑﻴﺪاﺭﻛﺮﺩ ﻳﺪ. ﺩﺭﺱ اﻧﺸﺎ, اﻣﻼ, ﻭﻓﺎﺭﺳﻴﻢ ﺭا ﻫﻤﻮاﺭﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺩاﺩﻳﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﺪ :ﭼﺮاﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺪ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎﻥ ﻣﺸﻖ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ
ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩاﺩﻡ :(ﭘﻴﺎﺩﻩﻧﺼﻒ ﺭﻭﺯ ﺭاﻩ ﻃﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ. ﻣﻲ ﺭﻭﻡﻛﻨﺎﺭ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺳﻴﻤﺎﻥ ﮔﭻ ﭘﻠﻨﮓ,ﻛﻮ ﻫﻲ ﭘﺎﻛﺖ ﻫﻔﺖ ﻻﻳﻪ ﻣﻲﺁﻭﺭﻡ. ﺑﺨﺸﻲ اﺯﺁﻥ ﺭاﺑﺎﻗﻴﭽﻲ ﻭﻧﺦ و ﺳﻮﺯﻥ, ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ﻭﺻﺤﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاﻱ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺸﻖ, ﻭﻗﺴﻤﺘﻲ ﺭاﭘﺎﻛﺖ اﺭﺯاﻕ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭﻣﻲ ﻓﺮﻭﺷﻢ ﺑﻪ ﺑﻘﺎﻟﻲ ﻫﺎ ..)
ﻣﻦ ﺁﻥ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺧﻴﺲ اﺯ اﺷﻚ ﺷﻤﺎﺭاﻫﺮ ﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ. ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻢ
پیشکش ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺷﻤﺎﻋﺪاﻟﺖ ﻃﻠﺒﻲ ﺭاﺩﺭﺟﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦﺯﻧﺪ ه ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻴﺪ :(ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻮ ﺷﺘﻦ ﻣﺸﻖ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﻧﺪاﺭﻱ) و ﻣﺮا اﺯﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﺸﻖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺠﺎﺕ ﺩاﺩﻳﺪ, ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ اﺯﻫﻤﻜﻼﺳﻲﻫﺎ ﺭاﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮﺩﻳﺪ ﻭﮔﻔﺘﻴﺪ :(ﺯﻧﮓ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﺎاﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎﻛﺎﺭﻛﻦ, ﺩﺭﺱ ﺷﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ) ﻭﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺰﺩ ﻣﻲ ﺩاﺩﻳﺪ اﺯﺟﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﺮﻕ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ, ﻛﻼﺱ ﺩﻭ
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻛﻮﭼﻚ (ﺩﺭﻳﭽﻪ) ﺩاﺷﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺗﺎﺭﻳﻚ اﺯ اﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ, ﺳﺮﻛﻼﺱ ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺱ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺭا ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻣﻜﺚ ﻛﺮﺩﻡ, ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ م, ﻧﻪ اﺯ ﺗﺮﺱ, ﻣﻌﻠﻢ ﻋﺰﻳﺰﻡ, اﺯ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ? ﻣﻦ ﺷﺐﻫﺎ ﺯﻳﺮﻧﻮﺭ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻧﻔﻨﻲ, ﺑﺎﺫﺭﻩ ﺑﻴﻦ ﺩﺭﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭﺱ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻢ, ﭘﺪﺭﻭﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﺮا? ﻣﻦ ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻧﺎ ﻗﺼﻲ ﺩاﺷﺘﻢ, ﺩﺭﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻓﻘﻄ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﭼﺸﻢﭘﺰﺷﻚ ﺩا ﺷﺖ, ﻋﻴﻨﻚ ﺳﺎﺯﻱ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ, ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺨﻮاﻥ ﺑﭽﻪ ﺳﻴﺪ! (ﻛﻤﻲ ﺗﺮ ﺳﻴﺪﻡ) ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺨﻮاﻥ, ﺑﺎﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ (ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ, ﺗﺎﺭﻳﻚ اﺳﺖ ﺁﻗﺎ!) ﻭﻳﻮاﺷﻜﻲ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﻤﺎﺭا ﭘﺎ دﻴﺪﻡ. ﻣﻜﺚﻛﺮﺩﻳﺪ. ﻛﺘﺎﺏ ﺭا ﮔﺮ ﻓﺘﻴﺪ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻓﺮﺩاﻱ ﺁﻥﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻜﺎﭘﻮ اﻓﺘﺎﺩﻳﺪ, اﺯ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺗﺎﺭﻳﻴﺲ ﻛﻞ, ﻧﺎﻣﻪﮔﺮ ﻓﺘﻴﺪ, ﻣﻦ ﺑﺎﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﺰﺩ ﭼﺸﻢ ﭘﺰﺷﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺭﻓﺘﻢ
ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻫﻤﺎﻥ ﻧﺴﺨﻪ ﻭﻧﻤﺮﻩ ﻋﻴﻨﻚ ﺭاﻫﻲ اﻫﻮاﺯ ﺷﺪﻳﺪ, ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻭﻟﻴﻦ ﻋﻴﻨﻚ ﻃﺒﻲ ﺭا ﺷﻤﺎ ﺭﻭﻱ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮﺩﻳﺪ, اﺯﺷﻮﻕ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻡ (ﺁﻗﺎ ﺳﻨﮕﺰﻳﺰﻩﻫﺎﻱ ﻛﻮﻩ ﺭاﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ) ﻭاﮔﺮﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺩﻳﺪ, ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺁﻣﻮ ﺯﮔﺎﺭ ﮔﺮاﻣﻲاﻡ ﺷﻤﺎﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻲ ﻛﺮﺩﻳﺪ, ﻭﻣﻦ ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮاﻥ ﻧﻴﻜﻲﻛﻨﻢ. اﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ اﻱ اﺯﺧﻴﺮ ﻭﺷﺮاﻓﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻳﻚﻣﻌﻠﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﻭﺩﻟﺴﻮﺯ اﺯ ﻣﻦ ﭘﺎﭘﺘﻲ, ﺷﺎ ﻋﺮﻱ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻌﻠﻖ ﺩاﺭﺩ ﻭﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺗﺎاﺑﺪ اﻋﺘﺮاﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺮﻙ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﺳﺎﻝ اﻭﻝ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ (ﺳﻴﻜﻞ اﻭﻝ ﻛﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ) ﻣﻌﻠﻢ اﻧﺸﺎ ﺁﻣﺪو ﮔﻔﺖ :
(ﺷﻤﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﻣﺠﻴﺪ ﺑﻮﺩﻩاﻳﺪ?) ﮔﻔﺘﻢ :(ﺑﻠﻪ!) ﮔﻔﺖ :(ﻣﻌﻠﻢ
ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﺖ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﻧﺤﻮﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺧﻮﺩ اﺩاﻣﻪ ﺑﺪﻩ ﻭﻛﺘﺎﺏ ﺭاﺭﻫﺎ ﻧﻜﻦ!) ﺁﻥ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﺏ ﺁﻗﺎﻱ (ﻳﺎﻭﺭﻱ ﺷﻴﺮاﺯﻱ) ﺑﻮﺩ ﻭﻣﻦ ﺗﺎاﻣﺮﻭﺯ (ﻛﺘﺎ ب) ﺭاﺭﻫﺎ ﻧﻜﺮﺩه اﻡ, ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻘﺪﺭﺷﺮﻳﻒ ﺑﺎﺷﺪﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﺩﻡ ﺭاﺑﺴﺎﺯﺩ ﺑﺮاﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯﺑﻬﺎﺭﻱ, ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭﻭاﺯﻩ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﻌﺪﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ :(اﺯ ﻛﺪاﻡ ﺭاﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮ ﺩﻱ?) ﺑﺎﺩﺳﺖ ﺭاﻩ ﺭاﻧﺸﺎﻥ ﺩاﺩﻡ, ﺑﺎﺗﺤﻜﻤﻲ ﭘﺪﺭاﻧﻪ ﮔﻔﺘﻲ :(ﺩﻳﮕﺮ اﺯاﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻋﺒﻮﺭﻧﻜﻦ!) ﮔﻔﺘﻢ :(ﭼﺸﻢ) ﻭاﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﻮﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻨﺰﻝ ﺭاﻩ ﻛﺞ ﻛﺮﺩﻡ. ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﭼﺮا? ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻛﻪ ﺷﺪﻡ ﺩرﻏﻴﺎﺏ ﺷﻤﺎ, ﻫﺰاﺭﺑﺎﺭ ﺩﺳﺖﺗﺎﻥ ﺭاﺑﻮﺳﻴﺪﻡ. ﺳﺮﺭاﻩ ﻗﺒﻠﻲ ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻪاﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ (ﻣﺤﻞ ﻓﺴﺎﺩ) ﺑﻮﺩ ﻓﺤﺸﺎ, ﻗﻤﺎﺭ ﺩﺭﻛﻮﭼﻪ, ﺩﻋﻮا, ﭼﺎﻗﻮ ﻛﺸﻲ, ﺩﺷﻨﺎﻡﻫﺎﻱ ﺭﻛﻴﻚ, ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮﺭ ﺩﻥ ﺑﺪﻣﺴﺖ ﻫﺎ.
ﺷﻤﺎﭘﻴﺎﻡ ﺁﻭﺭ ﻧﻴﻜﻲ و ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩﻳﺪ. ﻣﻦ ﺭاﻩ ﺷﻤﺎﺭا اﺩاﻣﻪ ﺩاﺩﻡ (اﮔﺮﻟﻴﺎﻗﺘﺶ ﺭاﺩاﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻢ) اﻣﺎﺟﺴﺖ ﻭﺟﻮﻱ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻭﺳﺘﻢ اﻳﺮﺝ ﺯﺑﺮﺩﺳﺖ ﻭﻳﺎﺭاﻥ ﺁﻥ ﻧﺸﺮ ﻳﻪ ﺷﻴﺮاﺯﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ :(ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ) ﮔﻔﺘﻢ :(ﻗﺒﻮﻝ!) ﻭﺭاﻩ ﻭﻧﺸﺎﻧﻲ ﺩاﺩﻡ. ﺗﺎﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ اﻳﺮﺝ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ ﻭﮔﻔﺖ (ﻣﻌﻠﻤﺖ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺠﻠﻪ, اﻭﺭا ﭘﻴﺪا ﻛﺮﺩﻳﻢ!) ﺩﺭﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻋﺰﻳﺰ, ﺑﺮاﺩﺭﮔﻤﺸﺪﻩاﻱ ﺩاﺭﻡ, و (ﻣﺠﻴﺪ ﺑﺰﺭﮒ) …!ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺯﻧﮓ ﺯﺩم ﻛﻠﻲ ﭘﻴﺶ اﺯﺁﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ, ﻛﻠﻲ ﺧﻮﺩﺩاﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪاﻱ ﺷﻤﺎﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻫﻖﻫﻖ ﻧﻴﻔﺘﻢ!
ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﻋﺰﻳﺰﻡ, ﺁﻗﺎﻱ ﻣﺠﻴﺪ اﻣﻴﻦ اﻓﺸﺎﺭ, ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﻫﺸﺖ ﺑﺎﺭﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺯاﻧﻮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ, ﺯﻳﺮا ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺩﺭﻛﻼﺱ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻝ ﺩاﺩﻡ ﻛﻪ ﺭاﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎﭘﻠﺸﺘﻲﻫﺎ ﺭاﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻡ. ﺗﻤﺎﻡ اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭﺫﻫﻦ ﻭﺟﺎﻧﻢ,ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ, ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﺯاﻧﻮ ﺩﺭﻧﻴﺎﻣﺪﻡ, اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ اﺧﻴﺮ ﻫﻢ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﻡ, ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻌﺪاﺯ ﭘﺪﺭ, ﻣﺎﺩﺭ ﻭﺷﻤﺎ, ﭼﺮاﻍ ﺭاﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻫﺴﺖ, ﺩﺳﺘﻢ ﺭاﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ(ﻣﻌﻠﻢ) ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ (ﻣﺠﻴﺪ اﻣﻴﻦ اﻓﺸﺎﺭ) ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻡ, ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺪا, ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﭘﺎﻙ, ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﺰﺭﮒ, ﺻﺪاﻱ ﺷﻤﺎ ﺭاﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ :(ﺑﺒﺸﺘﺮ اﻭﻗﺎﺕ, ﺩﺭﻳﻚ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺁﺑﻲ ﺑﻪ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻱ!) ﭼﻪ ﺣﺎ ﻓﻆﻪي ﻣﻮﺛﺮﻱ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮاﺯ ﺑﻴﺎﻳﻢ, ﺑﺮاﻱ ﺑﻮﺳﻴﺪﻥ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻭﺧﺎﻙ ﻣﻂﻬﺮ ﺣﺎﻓﻆ, ﻭﺩﺭ اﻭﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ …اﻣﺎﻫﺮﭼﻪ ﺩاﺭﻳﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﻧﺞ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭاﻥ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎﺳﺖ.
ﺑﺎاﺣﺘﺮاﻡ :ﺳﻴﺪﻋﻠﻲ ﺻﺎﻟﺤﻲ
12 اﺳﻔﻨﺪ 888
ﻣﻨﺒﻊ :ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﺒﺮ ﺟﻨﻮﺏ
ﺻﻔﺤﻪ (ﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ)
ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ 27 اﺳﻔﻨﺪ
به به عجب داستاني !
زنده باشن امثال آقاي مجيد امين افشارها.
عدالت هم عجب كلمه پرمعني و عميقي است . هركسي از قدرت فهم آن بر نمياد. اينقدر غرق در قضاوت ديگرانيم كه خودمون رو فراموش كرده ايم .
بسيار متن خواندني و تاثيرگذاري بود. خدا سايه همه معلمان خوب ودلسوزي رو كه با عشق كار مي كنند رو از سر ما كم نكند.
تشكر از پسر عموي گرامي براي اين سورپريزهاي خواندني !
علی جان چه موضوع جالب و گیرائی بود و حقیقتأ یاد و خاطره آموزگارانی همچون امین افشار که مهربانی و دلسوزی و عاطفه را چاشنی رفتار تحکم آمیز تعلیم و آموزش میکردند همیشه ماندنی است. منهم چند آموزگار مشابه را بیاد دارم. یاد و خاطره همه آموزگاران آموزش پرورشی و غیر آموزش پرورشی که معلم زندگی ما بوده و هستند گرامی باد.